Χάσαμε την πρόκριση τσάμπα και βερεσέ, αλλά ίσως είναι για καλό

Τσάμπα και βερεσέ χάθηκε αυτή η πρόκριση και αυτό φάνηκε και με το παραπάνω απόψε το βράδυ στο ΟΑΚΑ.

Η μεταμορφωμένη Εθνική του Φαν’τ Σιπ όχι μόνο είχε για ακόμα ένα ματς την κυριαρχία, όχι μόνο στάθηκε καλύτερα από την ομάδα που πήρε την πρόκριση στο τέλος της ημέρας, αλλά είχε και τα άντερα να γυρίσει ματς που δεν της πήγε καλά στο ξεκίνημα. Ένα ατομικό λάθος έφερε την ομάδα να κυνηγάει από νωρίς, αλλά το σύνολο τα έβγαλε πέρα.

Λίγο μυαλό και σοβαρότητα να είχαμε δείξει στα προκριματικά, τώρα θα κάναμε μια εντελώς διαφορετική κουβέντα και θα μιλούσαμε για την πρόκριση και τη συμμετοχή της εθνικής στο Euro 2020.

Το αποδείξαμε στα τρία τελευταία ματς των προκριματικών. Τρεις σερί νίκες είχε να κάνει η «γαλανόλευκη» από το 2016, όταν είχε αναλάβει ο Μίχαελ Σκίμπε. Η διαφορά με την Εθνική του Φαν’τ Σιπ είναι ότι παιχνίδι με το παιχνίδι η ομάδα αφενός κερδίζει και αφετέρου δείχνει την ταυτότητα της.

Μείναμε όμως με το αν, αφού φάγαμε μια καλή σφαλιάρα από την Αρμενία στο ΟΑΚΑ τον περασμένο Ιούλιο και ακόμα μία στο ίδιο στάδιο από τον Λιχτενστάιν, στις πρώτες μέρες του Φαν’τ Σιπ στο τιμόνι της Εθνικής. Στα δύο αυτά ματς επί της ουσίας χάσαμε την πρόκριση, πληρώνοντας το μάρμαρο της κάκιστης επιλογής Αναστασιάδη αρχικά και την μην εύρεση κατάλληλης έδρας για τη «γαλανόλευκη» στη συνέχεια.

Στο άδειο και ψυχρό ΟΑΚΑ μπόρεσε τόσο η Αρμενία όσο και το ταπεινό ποδοσφαιρικά Λιχτενστάιν να έρθουν, να υψώσουν ανάστημα και να παλέψουν για τη δική τους υπέρβαση και το πέτυχαν.

Ανοίγω μικρή παρένθεση και την κλείνω αμέσως. Αν θέλει αυτή η ομάδα να διεκδικήσει επιτέλους μια πρόκριση σε τελική φάση για πρώτη φορά μετά το Μουντιάλ του 2014 οφείλει η ΕΠΟ να βρει άμεση λύση με την έδρα. Ένα γήπεδο που θα μπορεί να γεμίσει με κόσμο για να έχει παλμό ώστε να στηρίξει την όποια προσπάθεια. Δείτε το παράδειγμα της Αλβανίας και το γήπεδο 22.500 θέσεων που δημιουργήθηκε στα Τίρανα και αποτελεί έδρα της εθνικής ομάδας.

Για να επιστρέψουμε στο προκείμενο. Η Εθνική απέτυχε, αλλά ίσως αυτό να ήταν απαραίτητο. Να χάσεις κάτι, να κάνεις την αυτοκριτική σου και να βρεις μια λύση. Στην περίπτωση της Ελλάδας η αποτυχία μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά.

Και ο Φαν’τ Σιπ είναι λύση ή τουλάχιστον ως τέτοια μοιάζει. Δεν ξέρω αν είχαν ιδέα εκείνοι που διάλεξαν τον Ολλανδό τι μπορούσε να κάνει – μάλλον δεν είχαν – αλλά τους βγήκε.

Τράβηξαν λαχείο... Όχι γιατί είναι ο νέος Γκουαρδιόλα - προφανώς δεν είναι - αλλά γιατί επιτέλους έφερε και πάλι την κανονικότητα σε ένα περιβάλλον άκρως τοξικό και ποδοσφαιρικά επικίνδυνο. Ο Ολλανδός ανέλαβε ένα σύνολο με κακή ψυχολογία, το λιγότερο αναστατωμένα αποδυτήρια και μια διοίκηση να μην μπορεί να λύσει ούτε τα βασικά. Εικόνα διάλυσης...

Ο Φαν’τ Σιπ όμως, από την πρώτη μέρα που ανέλαβε, λειτουργεί έξυπνα.

Βήμα-βήμα, λιθαράκι-λιθαράκι, προσπαθεί να μετατρέψει το χάος σε ομάδα και του βγαίνει. Όταν πιάσεις πάτο, ακόμα και μισό σκαλοπάτι να ανέβεις όπως συμβαίνει με τον Ολλανδό, φαίνεται. Όπως φάνηκε η αλλαγή εικόνας και νοοτροπίας όταν ανέλαβε ο Σκίμπε.

Το «τώρα υπάρχουν κανόνες» που ξεστόμισε μετά την Αρμενία ο Μάνταλος δείχνει τι επικρατούσε και τι επικρατεί πλέον στο εσωτερικό της ομάδας. Η πειθαρχία επέστρεψε όπως φάνηκε και στο «κόψιμο» του Φετφατζίδη από την αποστολή πριν το ματς με την Ιταλία, επειδή είχε αργήσει να κατέβει από το δωμάτιο για το μίτινγκ με τον προπονητή.

Επιπλέον, ο Ολλανδός ήρθε διαβασμένος από την πρώτη μέρα που ανέλαβε.

Ο στόχος του είναι ξεκάθαρος από την αρχή. Να φτιάξει μια ομάδα γεμάτη από «εμείς» και όχι από φουσκωμένα «εγώ». Και για αυτό το... ξεσκαρτάρισμα και ας λέει ο ίδιος ότι υπολογίζει και στους πρωτοκλασάτους που δεν έχει καλέσει τελευταία. Ο Φαν’τ Σιπ έχει στείλει το μήνυμα προς άπασα κατεύθυνση. Θέλει παίκτες που θα θέλουν να παίζουν για αυτή την ομάδα και να κερδίσουν προσωπική διάκριση από την επιτυχία του συνόλου. Θέλει να βλέπει πάθος, θέληση, πρωτοβουλία, αισιοδοξία και διάθεση. Αυτά έφεραν στην Εθνική ο Χατζηδιάκος, ο Παυλίδης, ο Λημνιός, ο Γιαννούλης, ο Τσιμίκας ή ο Βασιλειάδης. Μια ομάδα με λιγοστή εμπειρία, λίγες παραστάσεις, αλλά με δίψα για διάκριση. Και αφού έχει αυτή την πρώτη ύλη de facto, μπορεί να δουλέψει και να βγάλει στο τερέν πράγματα που είχαμε καιρό να δούμε από τη «γαλανόλευκη».

Στο διά ταύτα λοιπόν. Στα τελευταία τρία ματς, βλέπουμε αυτό που θέλει ο Φαν’τ Σιπ. Μια ομάδα που παίζει... ολλανδικά. Στο μέτρο του δυνατού. Αυτή η Εθνική θέλει να παίξει ποδόσφαιρο, προσπαθεί να κυριαρχήσει στο γήπεδο, έχει στο νου της πως θα ελέγχει την κατοχή και αυτό κάνει. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια κυκλοφορεί την μπάλα και δημιουργεί. Ο κανόνας του Ολλανδού είναι ένας και απλός. Όταν η μπάλα χάνεται, γίνεται άμεσα προσπάθεια να κερδηθεί και πάλι. Και όταν κερδίζεις άμεσα την μπάλα, ελέγχεις το ματς και βγάζεις φάσεις, όπως οι 20 τελικές με την Αρμενία και άλλες τόσες απόψε με τους Φινλανδούς. Δεν το πετυχαίνει πάντα, αλλά τουλάχιστον το παλεύει.

Αυτή ήταν η εικόνα στα τρία τελευταία ματς με Βοσνία, Αρμενία και Φινλανδία ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Ακόμα και αν χάναμε από την παρέα του Πούκι απόψε, εμείς θα είχαμε παίξει το παιχνίδι μας.

Από εκεί και πέρα είναι ξεκάθαρο ότι η ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Οι αλλαγές σε πρόσωπα από τον Ολλανδό είναι από ελάχιστες, ως καθόλου όπως φάνηκε στα δύο ματς με Αρμενία και Φινλανδία που ξεκίνησαν οι ίδιοι έντεκα. Το έκανε επιτυχημένα ο Ρεχάγκελ και ο Σάντος, το επιλέγει και ο καλά διαβασμένος Φαν’τ Σιπ. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι η «νέα Εθνική» θα έχει έναν βασικό κορμό και θα αλλάζει μόνο όταν υπάρχει ανάγκη.

Μιλάμε για τα αυτονόητα, αλλά ούτε αυτά δεν είχαμε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν.

Το καλό με την Εθνική είναι ότι πλέον γεννάει ελπίδα. Όχι, δεν έγινε Ισπανία, Ιταλία ή Βέλγιο, ούτε θα πανηγυρίσουμε που επιτέλους μπορούμε να μιλάμε για απλή... κανονικότητα. Όμως, αυτή η εικόνα που βγάζει αυτή η ομάδα θα ζεστάνει παίκτες και κόσμο και εκείνη θα είναι οδηγός για την πρόκριση στο Μουντιάλ του Κατάρ που μόνο εύκολη δεν θα είναι πλέον

Follow @GiorgosSpanoman